Schoopschlachten up Plattdütsch (wiel dat dat jemand wünschen deiht) mit Fortsetzung

Dat wi domals in`n Krieg hungert hebbt, kann man grad nich seggen. Miene Öllern bedreeben een lüdde Landwirtschaft in`t Oldenburgische, un dordörch wör mien Vadder as Buer bit Ende 1944 freestellt von de Wehrmacht. Somit kunn he sien Betriev noch sülben bewirtschaften un mit dat, wat dor no dat Afleverungssoll noch noblieven de, sien Familie mehr schlecht as recht ernähren. „Kriegspeel`n“, wie man dat domals nöhm`n de, leeg em uk ganz un gornich. Denn erstens much he nich för jemand kämpfen, de he gornich kenn`n de un de he noch veel weniger lieden kunn, un tweetens kunn he sien Leben lang keene Kreatur, also Minsch un Tier, wat to Leed dohn. Letzteres het uns averst eenmol doch in gewisse Schwierigkeiten bröcht
„Wi mööt eegentlich mol wedder`n Stück Fleesch in`n Pott hebben!“ meente Mudder, as wi irgendwann mol wedder all an`n Disch seeten un de Supp ut Melk un Roggenmehl löpelten. Dat wör lichter seggt as dahn, denn grad bi de fleeschproduzierenden Tiere wor genauestens kontrolleert, of de Veehholler selbst uk keen Gramm Fleesch oder Wuß mehr kriegen de as alle andern Mitmenschen.
Ich weet dat nich mehr so genau, averst ik meen, de Kontrollöre wörn alle Oogenblick up`n Hof un keeken in alle Ecken. Un wehe, wenn se dorbi Unregelmäßigkeiten entdeckten!
Nu geew dat bi uns up`n Hof averst een Tier, wat selten, oder anners seggt, woll noch nie mit tellt worn wör: een ol`n Schoopbuck. Ik kann mi vondagen noch goot erinnern, wie wi as Kinner up de Weide achtern Goorn up em reeden hebbt. He wör kräftig baut un wuß sik woll to wehr`n, wenn unsere Speele em mal lästig worn.
Siene eenzige Bestimmung wör: he muß af un an Schoopswull levern. Dorför dörf he zwar lang leben, muß averst uk in`n Winter buten blieben. Wi Jungs harn achtern in`n Goorn een mehr provisorischen Bunker baut, de bi Luftalarm unsere Familie un uk de Flüchtlinge ut Wilhelmshoven upnehmen schull. Wor Gott-si-Dank selten brukt un har uk nich veel Schutz boden, denn alleen de Deck ut morsche Holtbalken mit`n Laag Stroh un Eer dorup wör so löcherig, dat man dör de hendör den Himmel sehn kunn. Un rinregen de dat dor uk regelmäßig. Averst de Schoopbuck föhl sik dorin pudelwohl in Winter.
Nu torügg to Mudders Begehren na Fleesch: Vadder föhl sik toständig: „De Schoopbuck ward schlacht !“ hör ik em seggen, averst mehr in Flüsterton, denn, dat wat he dor von sik geew, kunn man ünner de domoligen Ümstän`n licht as Vaterlandsverrot utlegen! Mindestens full dat in de Rubrik „Wehrkraftzersetzung“, un dorup stunn immerhin een saftige Straaf. Averst egol, wat dat am Enn wör, dat Schicksol von unsen langjährigen Speelgefährten wör dormit besiegelt, dat wuß ik.
„Wer schall de denn schlachten?“ wull Mudder weeten. „Na, wer woll? Ik natürlich! De annern snackt mi all to veel!“ „Wullt du nich beter Nohber Altmann holen?“ De makte nämlich af un an mol Huusschlachtungen un kenn sik ut dormit. „Ne, dat mak ik selbst!“ Mudders twiefelhaften Blick von de Siet seh Vadder nich mehr, he kramde all in de Dischschuflaad rüm: „Hebbt wi `n Brotmesser?“ „Dat ligg dor doch! Wat wull du dor denn mit?“ „Schoop schlachten! Dat mut sofort losgahn!“ Vadder har dat Messer all in de Hand un prüfte, of dat uk scharp genog wör. „Jung, kum her! Schliepsteen dreihn!“ Wi harn buten een Schliepsteen ut Kalksand mit `n Wotertrog dor unner un `n groote Kurbel an de Siet. Wör nich mehr ganz rund un quietsch uk fürchterlich, averst dör Vadder siene Kunstfertigkeit wor all`ns rasiermesserscharp, wat dor mit schleepen wor. Ik har den Steen all öfters dreihn mößt un har dat uk ümmer gern dahn, denn wi beide, Vadder un ik verstunn`n uns dorbi ohn veel Wöör: ik dreih mit de richtige Geschwindigkeit un he schleep mit de nötige Sorgfalt. Mudder wör jedesmal begeistert, wenn se de Deele wedder in de Schuflad legde.
Averst vondagen wör dat jo woll all anners: so kort un buffig har Vadder mi noch nie fragt, of ik em helpen wull. Un uk de Dreihgeschwindigkeit wör em nich recht to maken. Alle Oogenblick schnauzte he een: „Nich to gau!“ oder uk mol: „Nu schlap nich in!“ Un uk dat Messer wull un wull anschienend nich scharp warn. Immer wedder makte Vadder de Prov an sien Ünnerarm, of de Hoor dor all afgung`n, wenn he de Kling dor röbertrekken deh. Un denn endlich wör`t denn woll scharp genog un de Hauptakt kunn losgahn.
Wat in de nächste halve Stunn passerte, kann man kort beschrieben: (siehe Fortsetzung)