Mörder för dree Stunn (mit Fortsetzung)

Mörder för dree Stunnen.
(Een wahre Geschicht)
Hermann föhr`n grooten Mercedes. Alle andern in Außendienst bi uns in de Firma har`n Firmenwoogen, VW-Standard oder, wer all länger dor wör, uk mol`n Export, avers eben `n VW, dat genügde. Blots Hermann, de genügde dat nich, un deswegen har he sik selbst`n Auto köfft un kreeg von de Firma nu Kilometergeld. He muß de Höhnerfutterkunn betreu`n in dat Gebiet so von Hamburg bit na Rendburg rup. Un wiel dat so veele Kunn wörn un Hermann för jede Gelegenheit dat Nödigste immer gern sofort to Hand har, bruuk he `n grooten Kufferruum. De het`n VW nu jo mal nich, un dorüm har Hermann `n Mercedes. Dat wör nich mehr de neeste Modell, har he gebruukt bi Fa. Max Stauffer in Niemünster köfft. Avers billig in`n Verbruuk wör de, wör nämlich `n Diesel.
Eenes Daags mut Hermann mit em na de Warkstee, na Max Stauffer in Niemünster. He het nämlich siet een paar Doog bi`t föhren immer so`n Knistern achtern in`t Auto hört, kann avers nich genau faststell`n, wo dat herkummt. „Dat war wi woll finn`n“ meent de Meister bi Max Stauffer, de Hermann all lange Johr`n goot kennt. „Wi föhrt mal`n Stück tosomm un denn wüllt wi mal sehn.“ De Meister sett sik up den Bifohrersitz un Hermann föhrt los. Toerst is dor nix to hör`n, wiel dat de Straat gerade dor so schön glatt is. „Föhr dor achtern man mol rechts af, in de ole Wohnsiedlung rin, dor is`n Koppsteenploster.“ Hermann föhrt rechts af, un de Meister dreiht den Kopp, so dat he na achtern hörn deiht. „Jo, dor is wat! As wenn dor Blick up Blick schüern deiht. Kannst dat uk hör`n? Nu! Ganz düütlich!“ „Hebb ik di jo segggt“, seggt Hermann, „overs, wo kummt dat denn genau her?“ „Dat wet ik uk noch nich. Dat mut irgendwo bi de Radkassens wesen. Weest wat? Hol mol kort an. Ik kreep eenfach mol in`n Kufferruum rin, un denn föhrst du mol richtig mit Karacho över de Koppsteen. Denn mööt ik dat jo hör`n könn`n, wo dat sitt“.
De Wagen hölt an, beide stiegt ut un goht na achtern. „Oha,“ seggt Hermann, as he denn Deckel open moken deiht, „de Kufferruum, de is jo ganz vull, dor paßt du gornich mehr mit rin. Hier, kiek mol. Schall ik dat gau utrüm`n?“ De Meister kickt sik all de Karteikassens, Medizinbuddels un Futterproben an, de dor krüz un quer liggen doht: "Och wat. Ik bin jo nich so dick. Dor pass ik woll noch rin. Kannst mi jo man beten nahelpen“. Un dormit krüppt he eenfach över den ganzen Krimskroms hinweg. Un dat geiht uk ganz goot, bloots de Been, dar mut Hermann so`n beten naschuben, sonst ward dat nix. „So, nu mok den Deckel dich un denn föhr gau los. Lang hol ik dat hier nich in ut“.
Hermann knallt den Kufferruum to un rennt in Galopp na vörn. Rinn in`t Auto un af geiht de Post över`t Koppsteenploster.
So, wat nu noch passert, is nich so interessant för uns: dat het nich lang duurt, dor har de Meister dat funn, wo dat Knistern herkeem un de Wagen keem in de Warkstee. „Kannst em vonnomiddag wedder afhol`n!“ wor dor seggt un allns wör sowiet in Ordnung.
(siehe Fortsetzung)