Mak di keinen Kopp!

Mak di keinen Kopp! (RiekeXL)

Olle Lüd passiert dat mitunner, dat se nachts nich schlapen können, wieldat ehr soväl in den Kopp rümgeiht. (Orrer geiht ehr soväl in den Kopp rüm, wieldat se nich schlapen können??) Dat kann ein dreigen as he will - dat Ergebnis is dat glieke.Mien Fründin Rieke is dat nülich ok so gahn un, ji ward dat nich glöben, se hett an Wihnachten dacht, nu, mitten in´n Sommer! Ehr sünd vergahne Feste in den Sinn kamen, mit all ehr Freud, de Sorgen un dat Leid wat dormit verbunnen wier, wie schön dat in de Kinnertiet wier un nahsten mit de eigenen twei Kinner, as ehr Öllern noch lewten. Dunn is ehr dat trotz Kummer un schmalen Geldbütel nie to suer worden, för´n schönet Fest to sorgen.
Denn güngen de Kinner ehren eignen Wech. Se makten ut Rieke ne Großmudder un se hett disse Rull giern öbernommen. Wo se helpen künn, wier se to Stell, hett Kinner wohrt un dat Huus häut. Dorför wier se öberall dorbi un üm Wihnachten brukte se sick man blots eine Sorg to maken - bi weckern fieerst du dat Fest? Se wull ja jeden gerecht warden.So is se oft in de Festdag von einen nah den annern treckt un wier froh, wenn se wedder den Olldag to faten harr un alles sienen gewohnten Gang güng.
Dor wier denn ok noch dat späde Glück mit ehren tweiten Mann. Üm de Wihnachtstiet hett se em kennenliehrt un he is nägen Johr to dat Fest (un nich nur denn) an ehre Siet west. In dat teinte Johr hett he Wihnnachten all in dat Krankenhus lägen un Rieke is afwesselnd bi ehren Mann in dat Krankenhus west un denn bi Kinner un Enkel. Silvester hett ehr Schieter nich miehr erläwt. Se wier nu wedder allein.
Intwischen sünd nu ok de Enkel grot worden, se hem ´n Fründ orrer ne Fründin, ein is sogor all verheurat un uns Rieke hett all twei Urenkel. Wenn mal einer von de Kinner orrer Enkel mit Urenkel to Besök kümmt, freut Rieke sick ganz mächtig. Se kockt wat Schönes orrer backt ´n fienen Kauken - dat kann se gaud un makt se giern. Blots - dat kümmt nich so oft vör. Keiner hett Tiet, se hem ehr Arbeit, ehre Hobbys - ehr eigen Läben un dat is ehr ok vergünnt.Rieke geiht nich an Langwiel orrer Einsamkeit to Grun´n. Se find´t ümmer wat tau daun un oft ´n netten Minschen, mit den´n se mal ´n Schlag vertellen kann. Öwer wie ward dat dit Johr to Wiehnachten? Sünd de Kinner wedder ünnerwägens, de Enkel bi ehre Schwiegeröllern? Süll se mit ehren lütten Hund allein to Huus sitten? Doran mag se gor nich denken, dorför grugt ehr. Se weit, dat denn woll de Tranen lopen, obschonst se dat gor nich will. Sall se in´t Bett krupen un de Deck öwer den Kopp trecken? Wat kann se dauhn dormit dat nich passiert?Rieke, mak di keinen Kopp!
Noch gifft dat kein Lösung öwer bit Wihnachten is noch väl Tiet. Villicht versöchst du dat mit son´ne Anzeig in uns Heimatzeitung?
"Fru, Anfang 70, wünscht sick ´n netten Minschen, de nich all to dömlich isun mit ehr dat Wiehnachtsfest verläben will, evt. ok dornah noch Tiet mit ehrverbringt!"
Also, dat geiht gor nich, Rieke! Sone Anzeig druckt uns Heimatzeitung nich, schon gor nich up Plattdütsch! Dor möten wi uns woll wat anners infallen laten. Nu möst du di doch noch ´n Kopp maken - orrer lat dat ganz blieben, villicht klärt sick de Sak von sülben un dor hett doch einer Tiet för di.

Ns.: Wie heit dat ümmer so schön? "Die Hoffnung stirbt zuletzt!" Mien is hüt storben. Schicksal, nu gah dienen Gang!

Ein Text von:RiekeXL