Petrus

Petrus

Petrus steiht siet väle Johren an de Himmelspuurt.
Mi dücht sien Deinst dor baben hett to lang'n all duert.
Markt sien Chef nich, dat de arme olle Mann
all de Arbeit gor nich miehr schaffen kann?

Mit den Inlass in den Hewen kümmt he sacht noch klor,
doch dat mit dat Wädermaken föllt em mächtig swor.
He verwesselt Johrestieden, schickt uns Küll in'n Sommer her,
den Harfstwind noch dortau un dat wunnert uns doch sehr.

Winter treckte sick ewig hen, wull uns nich verlaten,
mit den välen Rägen hett he den Vagel afschaten -
de Ration för dat ganze Johr kem in korte Tied -
öwerall wier Hochwader, nu hebben wi den Schiet.

In'n Frühling wier Winter, den Sommer gifft up Raten,
mal is dat iesig kolt, denn wedder väl to heit,
mal frierst du, denn kümmst du wedder in Schweit,
dat argert uns Minschen öwer alle Maten.

Wecker kann sowat schon verdrägen?
För den Kreislauf is dat kein Sägen
un de Knaken seggen so näbenbi:
So geiht dat nich. Nich mit mi!

Petrus, du hest dien Pulver verschotten,
du süsst dat jüngere Lüd öwerlaten,
de noch beter bi Grips un Kräften sünd.
Wie wiert', wenn dat 'n Computerminsch öwernimmt?

De programiert dat Wäder denn ganz fien -
Küll in'n Winter, schön warm ward de Sommer sien
as wi em bruken kümmt de Rägen!
Wier dat nich vör uns all' 'n Sägen?

Du meinst, dat ward ok nich klappen?
Up de Technik kann man sick nich verlaten?
Glöw mi, dat ward nich schlimmer
as wi dat hem, beter – immer!

RiekeXL