[RiekeXL]

Se will ja verreisen. Ick sett juch öwer noch fix den niegsten Verteller hier hen – grad äben fardig worden, de is noch warm von't Schriewen!
Vör jedeen Bidrag bün ick dankbor!
Rieke

Wenn dat in de Meddagstiet klingeln deiht ….

… denn renn nich gliek los, süs geiht noch wat scheif! Wie ick wedder dorup kamen dau? Ganz einfach: Dat hett mi uns Tüdeljule vertellt, de kann dat ja nich för sick behollen.
Nülich is doch bi ehr 'n grotes Postpaket ankamen un dorför wier ja woll 'n lüttes Dankeschön fällig. Se hett öwerleggt un is dorup kamen, dat de Afsender vonn dat grote Paket giern ehr Vertellers un Riemels läsen deiht un dor wüßt se ok, wie dat Dankeschön utseihn künn. Se hett ehr mageren Bäukerbestänn dörchsöcht un doch tatsächlich noch 'n poor passende Bäuker rutfunnen. Bi dat Verpackungsmaterial müßt ehr de Sekretärin von dat Heim helpen. Se hett dat, so gaud as dat man güng, inpackt. De Sekretärin hett dat sünnabends den Paketdienst mitgäben un Tüdeljule hett per Pc de Nahricht afschickt, dat dor wat ünnerwägens wier, dormit Tüdeltüg, de Empfängerin bescheid wüßt. Nu künn se nix wieder maken, as up 'ne Nahricht luern, dat dat Dankeschön ok ankamen is.
An'n Mandag hett se gegen Abend noch eins in ehren Pc-Breifkasten nahkeken un dor wier tatsächlich all 'ne Mail, as se hüt son elektronischen Breif nennen daun. Tüdeltüg hett ehr schrewen, dat de Bäuker ankamen wieren. De Geschicht von dit „Ankamen“ hett Rieke ierst mal to'n Lachen bröcht.
Dat güng up Meddag tau un Tüdeltüg hett dat Äten all up den Hierd hat. Dat süll Schmorgurken un Pelltüffeln gäben. (As uns Jule dit läst hett, füng ehrTähn an tau drüppeln, se ett dat so giern, kricht dat öwer nich!) Just ion den Moment hett dat an de Dör klingelt. Üm de Tiet klingelt man blot de Nahwersch, de noch Pepper, Solt orrer Mähl för dat Meddagäten brukte, orrer de Breifdräger. Se geiht un makt de Dör up. Dor is nich de Mann von de Post un ok nich de arme Nahwersch, dor steiht de Nahwer, hei hett ehr dat Baukpäckchen von unnen mit hochbröcht. Nu is Tüdeltüg ja bannig niegelig un semakt dat furts up. Se kickt mal hier un blättert mal dor – doch dat ward mit 'n Mal so brennig rüken, ach du meine Güte, de schönen Schmorgurken! „Heil dir, mein Brandenburger Land!“ hett Tüdeljules Vadder früher seggt, wenn wat anbrennt wir. De künn man woll nich mir äten, denn Tüdeltüg hett schrewen, dat dat nu man Pelltüffeln un Quark to Meddag gew. Ick findt, dat is ok kein schlechtes Äten, liekers deiht mi dat siehr leid üm dit schöne Gericht.

De Moral ut de Geschicht:
Kümmt de Post, denn kannst du rennen,
öwer du dörfst nich pennen,
süs verbrennt di dat schönste Gericht!

Helga Niemann-Gau

[Bellamarta]

Hallo Helga.

Danke für die lustige, wahre Geschichte.
Das MeckPom-Platt muß ich ganz langsam lesen und bei einigen Worten überlegen. Aber ich habs verstanden 😉

Dir eine schöne Woche und viel Spaß bei weiteren Geschichtenschreiben.

LG von Bella 🙂 🙂

[arabella333]

sehr schön wieder..aber das Wort Bäuker bekomme ich nicht übersetzt..bitte ..was ist das ..aber bitte lach mich nicht aus,,bin doch klein und noch am üben…lg Kiebitz Arabella

[arabella333]

ich glaube,,nach nochmaligem öfteren lesens kam mir die Erleuchtung,,,soll es Bücher heissen???
danke Kiebitz Arabella