[RiekeXL]

Hier is nu de versprakene Verteller ut dat Ollenheim:

Meddagäten in't Ollen- un Pflegeheim

Eigentlich wier dat Meddagäten ümmer miene leiwste Mahltiet, vor allem, wenn an't Wochenenn de Fomilje tosamen an'n Disch sitten deh. Denn hett man sick schon mal de Tiet nahmen un oewer de Ereignisse von de verläden Woch spraken, dat Äten , wat up den Disch stünn, wör bewertet un dor kem ok mal 'n Wunsch an'n Dag, wat de ein orrer anner giern äten wör. Dat gew dorbi kein Zank un Striet, einfach ne nette Unnerhollung un dor hett disse Mahltiet ok Spaß makt.
Nu is dat ganz anners. Siet drei Johr bün ich in ein Ollen- un Plägeheim un intwischen makt mi utgereckend disse Mahltiet gor kein Freud mehr. Woan dat liggt, willt ji weiten? Dorför gifft dat väle Grünn. Einmal sünd dor väl to väl olle un kranke Lüd in einen Ruum de dorför väl to lütt is un denn sünd dor einige Lüd, de twors nix dorför kaenen, oewer de annern mit all de Geräusche, de sei von sick gäben, mächtig stüren. Einige von de, de disse Geräusche nich afkaenen, willen denn för Ruhe sorgen un schriegen ehr „Kritik“ denn luthals dörch de Gegend.
Dat möt ji juch ungefähr so vörstellen: Eine von de ollen dementen Frugens sitt up ehren Platz un summt as sone Hummel ümmer den glieken Ton dörch de Gegend. De Baba Jaga
röppt: „Seien sie doch endlich mal still!“ Nu schlarpt. langsam Herr Tütellüt mit siene monotonen Sätze den Flur lang. Hei lött uns weiten: „ Ich kann nich gehen!“ orrer: „Das schaff ich nicht!“ orrer: „ Ich krieg keine Luft!“ De kriggt natürlich ok sien Fett weg, wat em öwer nich im geringsten stüren deiht. De Gipfel is denn ümmer, wenn hei uns weiten lött: „Mein Beutel ist voll!“ Unappetitlicher geiht dat nich miehr? Oh doch! De Dokter (kein Mediziner) gifft unüberhörbare Magen- un Darmgeräusche von sick, de sünd ok blots vör de ganz dull Harthürigen nich to hüren un blieben nich unkommentiert. Eine von de schwerkranken Frugens huult, dat einen Minschen dorför grugen ward. Ok se ward von de Baba Jaga anplarrt. Mi wunnert man nur, dat de, de disse ollen und kranken Lüd nich nur plägen, ne, ok beschützen sallen, selten wat dortau seggen. Willen sei sick nich de Schnut verbrennen orrer worüm gahn sei nich dorup in? Ne Tietlang harren wi bi uns an'n Disch ne Fru üm de nägentig sitten. Sei hett mit dat Besteck up den Töller rümkratzt bit de so sauber wier, dat hei eigentlich nich mir afwascht warden müßt. Dor wör nich blot de Töller kaputt schrapt, ne ok unsre Nerven kregen dorvon ehr Deil af. Na, nu is se bi Petrussen un
makt dor munter wieder.
Herr Bootsmann is mit sien Fru tosamen in't Heim kamen. Beide sünd dement, sei mehr as hei, dorför is sei beiniger as ehr Mann, denn sei oft gor nich miehr erkennt. Sei will em faudern, steckt öwer ehren Nawer de Happen in de Schnut orrer sei ett de Spies von ehren Nahwer mit up, wenn ehr dat schmecken deiht. De Kommentar von Baba Jaga is ehr gewiss!
Kaent ji juch nu vörstellen, woans dat bi dat Meddagäten taugeiht? Wullt ji giern dorbi sitten un äten? Ne? Na siehste!

Helga Niemann-Gau

[SFath]

Mönsch Rieke, dor kunn ein jo bannig vor warn, dat ein mol in so´n "Anstalt" ünnerbrocht warn mutt! :-X 🙁
Dor smeckt dat best Äten nich!
Wiss, disse Lüüd köhnt nix vör, dat se so sün.
Se marken dat jo nich mol – blots de annern!

Gifft dat denn kein "Ausweichquartier", or Äten op dat Zimmer bröcht? Wat ist mit´n poor Ehrenamtliche ut de Gegend, de dat dorhen bringen köhnt?

Ick drück die de Dums, dat dat Elend ´n End hett!